Bugün, bi kadın arabası ile bi yerde sıkışmıştı. Caresiz etrafa bakınıyordu bana ne yapıcam ben felan dedi. bende çıkarsın dedim. "Çizmeden nasıl çıkarım??" diince, Görev bilinci ile "ben yardım ederim" dedim. Yapamam felan dedi, yüreklendirdim. Benim talimatlarımla, oradan (arabayı çizmeden) çıkabildi. Teşekkür etti, bende "önemli diil" dedim. Tam bi an göz göze geldik, "Gerçekten çok teşekkür ederim, beni kurtardın" dedi.
Gözlerinin içi parlarken. Ben kala kaldım. Yine, önemli diil, dicektim. Diemedim. Böylesine gerçek bir teşekküre hiç bi şey denemezdi çünkü. Sanki onun hayatını kurtarmışım gibi teşşekkür etti. Sanki tüm Dünya yı kurtarmışım gibi. Birden tüm arabaları, kurtarasım geldi, Mutlaka birilerine yardım edesim geldi. Dünya yı kurtarasım geldi.
Oysa daha 3 gün önce bi araba bizim onu bulmamızdan 5 dakkika önce trene çarpmış hurdaya dönen araba tren raylarının üzerinde kalmış. Sürücü yara almadan kurtulmuş ancak şokta olmasına rağmen. Hiç yardım edesim gelmemişti o çocuğa. Babam arabadan atıldı tüm trafik altüst olmuş herkez yardıma koşarken ben babama neden durduk ki sitemi attım. 20 kişi arabanın etrafında arabayı rayların üzerinden uzaklaştırmaya çalışırken bi ara utandım onlara doğru yürüdüm sonra vazgeçtim nedensiz. geri dönüp bi sigara yaktım. Arabayı iterek yanımda ki boş alana kadar getirdiler ben hiç tepki göstermedim. Bi ara ehliyeti olmayan, sarhoş, asker izinli, çocuğun yanına gidip. "Arabada önemli evrak ve ne warsa al polis gelmeden" dedim. Herkez beni tastikledi. Tek yardımım bu... Babam arabaya dönüpte evin yolunu tuttuğumuzda "Yazık, arabada abisininmiş, ne sorumsuz gençler war" die homurdandı bi süre. O gece konuşulmadı bile bu konu. Oysa buğün yanıma gelip "waay!! seni kahraman ilan etti " dedi ben hala ardıdan bakar iken.
Gerçek bir teşekkür. Küçük bir mucize dir...
Bu gece, bu nedenle mutluyum. Teşekkürler....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder