Bazen tam insanlara olan inancımı kaybediyorum, tam da o aralar karşıma çok hoş tesadüfler çıkıyo. Mesela tam tüm insanlar sahtekar diorum bi bakmışsın karşıma birkaç dürüst insan çıkıyor. Eksikliklerinden utanmayan, hatalarından dersler çıkaran, duygularını açıklamaktan korkmayan güzel insanlar. "İşte bizi tanıma fırsatınız" dien güzel insanlar.
Kalbin; "işte, al buna aşık ol" derken Zihnin;"Bence uygundur" dior. Hani bazı kendi çirkinliklerinden utanmasan "işte buldum seni" diebilecegin insanlar bunlar. "Tanrım neden şimdi" dediğin zamanlar olmasa.
Biraz inatçı, külhan beyi tarafım war: O yanım ne zaman bir zorluk görse, hemen üstüne gitmek istio. Herşeyi berbat edince de mantığım herşeyi toparlama çabasına girio.
Üzgünüm tanrım ve çok daha fazla üzülmeye mecalim yok. Neden bu tesadüfleri hep iş işten geçtikten sonra çıkarıyorsunda bir umutsuzlan-umutlan paradox u yaratıyorsun.
Yoksa senin sınaw die bahsettiğin bumu?? Ben kesin kalıcam bu sınaw dan girmesem olur mu?? Dewamsız felan olsam mesela??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder