Güven.

İnsanlara, kendim ile ilgili, pek güvenmek istemiyorum ben. "Çoook acı çektim" gibi arabesk bir parça diil bu güvensizlik. O yada bu şekilde acıya, karmaşa, isyanıma sebep olduğu için güvenmek istemiyorum. İnsanlar pek şaşırtmıyorlar beni, fikren tamamen marjinal bir insanım ve hep aynı yaklaşımları sergiledikleri için güvenmek istemiyorum.
Misal, Bilginin paylaşımının gerekliliğine inanırım ben, ama beni dinlemek istemezler, zorla dinlettiklerim de beni anlamak istemez:=) ama ben hala buna inandığım için hep konuşurum.
Özüm de bir anlatamama sorunu war, beynim de binbir tilki biri önde gider diğeri onun da önüne geçer, anlaşılamam ama hala anlatırım.
Misal, Ben birine değer veririm, beni saplantılı bi sapık sanıcağını bilirim, ancak gider ne kadar çoook değer verdiimi anlatmak isterim, "e sen sapıkmışsın" olunca da "waaay sen bana nasıl sapık dersin" olurum:=) Garip bi insanım işte ne biliim. Dengem yok belki, belki bi mesnet noktası gerek bana, belki bi agırlık havalarda olan aklıma bilmiyorum...

Ancak şuan da şaşkınım biraz, bu nedenlede karışığım, Karışık olduğum içinde kızgınım, üzgünüm, mutluyum vs.
Geçen "bak ben seninle ne sapıkça ilgilendim" dediim biri bana sadece Mona Lisa gülücüğü attı.
"Hahhaha" mıydı? "Canın saolsun" mu? "Ben hesabını sorarım sonra" mı? onun şaşkınlığı işte..
İşte ben buna alışık diilim...
Ha ben buna da takılmış diilim.
Başka bişiin farkındalığı ağırlık sadece aklıma.
Herşeyi oluruna braktım... ne yapacağımı bilemediğimden.
öle işte..