Ben, muhabbete çok önem veren bir insanım. Özellikle 'dost muhabbeti' , en büyük lüksüm. Saolsunlar, yakınımda, çok değerli dostlarım war. Beni arabesk olmaktan alı koyan, karanlığıma ışık olan, yol gösteremeselerde, yanımda yol alan çok güzel kalplerle çevriliim. Bu blog sayesinde, yine dostum diebileceğim, çok değerli sizlerle karşılaştım. Hatta sizi o kadar çok sevdim ki, ReeLife dostlarımı dahi bi süre ihmal ettim.:=) Neyse ki beni bilirler, sitem etselerde, darılmazlar.
Dün gece düşündümde. Bu çağda insanlığın en büyük sorunu ne die. Akla ilk küresel ısınma felan gelsede. Asıl büyük sorun; Güvensizlik.
Sanki ; bir nevi, savaştan çıkmış gaziler topluluğuyuz, biz gençler. Herkez yaralı. Biri yanımıza yaklaşsa, bize sarılmak istese. Bi yaramızı, kanatıcak endişesi ile, mesafe koyuyoruz hemen. Yaklaştırıcaksakta, kendimizi sevebilme nieti ile, " Aman!! şuradan yaklaş, şuna dokunma, bunu hiç açma, şunu söyle, şöyle topla da gel, halıya basma" dierek karşılıyoruz, yeni gelenleri. Veya bi anda balıklama atlıyoruz, gözlerimizi; sımsıkı kapatıp. Çünkü ilk acıdan sonrası "alışılabilir" olur, die umuyoruz. Bazen de yüzümüz bi an güldüğünde, kalbimiz tıptıpladığında. bi anlığına ruhumuz hafifler gibi olduğunda. 'O' , anı bir daha yaşayabilmek umuduyla, hırsla tutunuyoruz, karşılaştığımıza. Çiçek saksısında, bi çeyreklik altın bulup, tüm bahçeyi 'muhtemel hazine' için kazmak gibi bişi:=)
Herkez haklı, kendine göre ve inanın her insan değerli war olduğu müddetçe.. Bu nedenle her insan : hep güzellikleri hak eder. Tanrı da bize (bazı koşullar sağlandığında) ; 'Bunu' waat eder..
Aşk; bence*, en güzel hediyedir insana. Çünkü mutlaka wardır, her güzel şeyin temel yapısında... En değerli arayışımız olur bu nedenle, aşk... Umduğumuz gibi war-birey olma mücadelemizde. "Yalnız kalmama"; dileğimizdir, aşk.. Biliorsunuz: Ben aşkı. sadece, bir bireyin, başka bir bireye sürdürülebilir sevgisi olarak tanımlamıyorum. Ancak; bu yazım da, bu aşkı anlatıyorum..
Birini sevebilmek çok zor zanaat. Hele onu, kendinden ödün verebilicek, kadar sevmek en zoru. ancak bu hadde sevebilmek, müthiş bir onur. Yeni aşkalara açığız genellikle ançak yeni acılara asla. Ayaklarımızı yerden kesebilicek kadar bizi mutlu edicek bir insan diliyoruz. Ancak acı tecrübelerimize yenisi eklenmesin temenisindeyiz. Ve ne yazık ki, mükemmel insan yok. War olamazda kendimizden biliyoruz. Belki katlanılabilir bir insan olabilir. Bundan emin olmak içinde o kişi gayet ii tanımak gerekir. Yanımıza yaklaştırmadan. Waz geçince ; acısından yanmadan. Pişman olmadan veya pişmanlığımızı takıntı yapmadan. Güvensizliğimize rağmen tanıyabilmenin yolu ; internet, bu çağda...
Seçenekler çoğalınca, aranılanılanı bulabilme olasılığımızda artıyor die düşünüyoruz, pek matematiksel olmasada. Ruhumuzun en hassas, en narin yönlerini, karakterimizin dışında, ip adreslerinin ve firewalların ardına da gizleyebiliyoruz. Manevi her türlü deneme sürecini de internet wasıtası ile sürdürebilioruz Net üzerinden: Maddesel yakınlığa geçmeden önce, manevi hezeyanlara ulaşabiliyoruz... Bi nevi ön sevişme aslında sanal sevda, ancak yeterince hazır olundurulamazsak, yatağa hiç girmiyoruz. Aslında sanal ortam da aşk ile kendimizi kandırıyoruz. Buna o kadar alışıyoruz ki sevdalarımızı da sanallaştırıyoruz. Acılarımızın üzerini; 'tozlanmasın' hassasiyeti ile örtüp, warlığımıza yeni karakterler, oluşturuyoruz. Böylelikle; başkalarını da kandırıyoruz...
Stabil olamıyoruz..
Konuştuğumuz, her sanal insanla, yeni bir 'ben' olduğumuzdan, kendimizi tanıyamaz hale geliyoruz...
Güvensizleşiyoruz...
Ben birtek şeye inanırım. İnsan karakterinde esneyebilir, ancak karakterini, değiştirme lüksü yoktur. Çünkü ne kadar doğru ve güzel bir amaç için yapılıyo olsada, bu külliyen aldatmacadır...
Sanal ortamda dahi olsa.
Karakter maskeleri takan insanlar, sahtekardır..
Sahtekarların; sanal sevdalarında, heba olmazsak ,
Güvensizliğimizi aşmak için bir adım atmış oluruz die inanıyorum...
4 yorum:
Kendime güvenim sonsuz...
Başkalarına güvenim sıfır...
Ne yazık ki yaşadıklarım beni bu hale getirdi, yine de aşka olan inancım bitmedi ama bunu kişinin kendinden asla ödün vermeden yaşaması gerekir diye düşünüyorum aksi takdirde o aşk bir kelebek gibi uçup gittiğinde insan yıkılabiliyor...
Hepimiz aynı şikayetten muzdaripiiz ama hepimiz aynı haltı yiyoruz değil mi, sebebini söyliğim sana çünkü tanışır tanışmaz hemen bir beklentiye giriliyor acaba sevgili olacak mıyız veya başka birşey oysa önce arkadaş olmayı denesek de birbirimizi daha iyi tanıma fırsatı versek belki güvensizlik denilen her ne hikmet olan şey ise sanki ortadan kalkacakmış gibi geliyooo...bence!
Keyifli bir sayfa...tekrar uğrarım..:))
Bu yazın guzel olmus. Guvenmiyoruz cunku guvenmemek icin binlerce neden oluyor. Cunku insanlar yeteri kadar guven veremiyorlar. Verenler de malesef ki birkac teste tabi tutuluyor.
Ama herkesin sahtekarlik yaptigina inanmiyorum ben. Oyle olsa hala daha bu kadar buralarda yaziyor olamazdik.
@Noni
Ben, sevdim die asla üzülmedim. Ewt bir çok kez çektiğim acıları bir ben bilirim ama asla sevmekten yorulmadım. Belki erkek olunca, katlanmak daha kolaydır veya benim aymazlığım bi şekilde acımı unutturuyor:=) Bence çok sevmiş insanlar, çook değerli insanlardır. Çünkü sevmek kolay bir iş değildir. Ben seven her insanla gurur duyarım.
Acılarına ragmen, tekrar sevebilen insanlara ise hayranım.
@D-chic
Öncelikle hoşgeldin:=) "Önce arkadaş olmaya" kesinlikle katılıyorum.. Hatta benim dediğim birşey wardır. İnsan aşkına, dostu gibi sahip çıkmalıdır. En yakın dostu gibi bilmelidir, öyle yaklaşmalıdır. Aşk, dostluk olmadığı müddetçe, yalnız ve kırılgandır.
@TugCe
Parnoyaya karşıyım zaten, kendim paronoyak olsamda, sadece her insanın biraz şüpheci olması gerektiğine inanırım. Her konuda biraz şüpheci olmak, insana zayıf bir koruma olsada, gözlerimizin açık olmasını sağlar. Ben kesinlikle, korunmamız gerektiğine.Ancak güvenmekten korkmanın, saçma olduğuna; inanıyorum... Sahtekarlar, sadece sahtekarları kandırabilirler, aslında... Bu tipler ışıktan nefret eder vampir misali:=) Yüreklerin ışığında ise kül olurlar. Beni okuyorsunuz die demiorum ancak sizlerin ışığında ben de umut buluyorum. Bide benim gibi yancılar war. Başkasından 'kaçak ışıkla aydınlananlar ' aman TEDAŞ duymasın:=)
ii ki, warsınız..
Yorum Gönder