Garip

Bir kadın, bana anlatır ben dinlerim.
Sözlerinden birşey ögrendiğim için değil.
Onu sevdiğimden dinlerim.
O bana anlatır. Bense sadece dinlerim.
Dinledikçe; huzur bulur, mutlu olurum.
O bana hayatından, zevklerinden, nefretlerinden bahseder.
Ben oturur saatlerce dinlerim.
Yorulmasın die anlatmaktan veya yalnızlıktan. birşeyler söylerim.
Sonra yine onu dinler, aşka doyarım.
Kalbinden diline bir erkek geçse, birden huzur bozarım.
Kıkançlıktan değil.
Onu, kalbimde, kirletmekten korkarım.
Eşsiz güzelliğini, kendimden bile korumalıyım.
Her sözüne inanırım. Alay etse, mutlaka aldanırım.
Doğru sözlü olduğundan ve açık yüreğinden ötürü.
Her daim güvenirim.
İşte bu nedenle de seve seve dinlerim.
Hüznünde, üzülürüm.
Sevincinde, mutlu olurum.
O bana anlatır. Ben dinlerim.
Dinlediğim sürece, mutlu olurum.
Yüreğimin saatini, ona uydururum.


llk kez, bana anlatığı onca şeyi bir başkasına anlatırken dinledim onu.
Ve ilk kez gerçekten anladım onu.
Garip bir burukluk sardı yüreğimi.
Garip bir korku.
Meğer benim, mükemmel meleğim.
Kalbi narin bir küçük kız imiş.
Yüreğinde ki acilarda, gerçekten incinmiş.
Yalnızlık nedir, çok ii bilmiş.
Meğer meleğim, bana gerçekten can imiş.
Canım dediğim.
Bana canından, söz eder imiş.
Anlattığına, hiç bu kadar, sevinmemiş idim.
Anladığıma, hiç bu kadar, üzülmedim....

Canım....